چرا مردم از شنیدن نام اینترنت ملی بیزارند؟

سلام نو – سرویس اقتصادی: قطع سراسری اینترنت این روزها صدای مردم را درآورده است. با این حال شبکه ملی اطلاعات به منظور اینکه بانک‌ها، نهادها و برخی شرکت ها کارهایشان به صورت حداقلی انجام شود برقرار است اما واقعیت این است که مردم از شنیدن نام اینترنت ملی بیزار هستند.

به گزارش سلام نو، در روزهای اخیر که اینترنت با اختلال جدی مواجه شده و صرفا سایت های داخلی امکان باز شدن دارند، اینترنت ملی و ادامه آن نگرانی های جدی برای مردم ایجاد کرده است. موافقان اینترنت ملی که غالبا اصولگرایان تندرو هستند بر این باورند در برهه فعلی کاهش وابستگی به اینترنت جهانی یک اولویت مهم است. در عین حال بیشتر جامعه ایران محصور شدن در اینترنتی که این روزها از آن با عنوان ملی یاد می شود را یک عقب گرد می دانند.

حجت نظری، عضو شورای شهر تهران در این باره نوشته است: واقعیت این است که نمی‌شود با بال‌های گنجشک جسم عقاب را به پرواز درآورد، ما نمی‌توانیم با اینترنت ملی و با محصور کردن خودمان در ظرف جغرافیایی خودمان، با دنیا رقابت کنیم.

البته پروژه اینترنت ملی اگر برای محدود کردن اینترنت استفاده نشود بسیار هم پروژه ارزشمندی است. با این حال اینترنت ملی بیش از آنکه مواهب داشته باشد می تواند به منزله ابزاری برای ایجاد محدودیت کارکرد داشته باشد. جالب اینجاست خود وزیر ارتباطات هم اظهار کرده است: چیزی به نام اینترنت ملی وجود خارجی ندارد، شبکه ملی اطلاعات به معنای قطع اینترنت نیست و قطع اینترنت به کارکردهای شبکه ملی اطلاعات ضربه می‌زند.

در تعریف شبکه ملی اطلاعات می توانیم بگوییم که این شبکه پروژه‌ای برای توسعه شبکه زیرساخت امن و پایدار ملی در ایران است. این شبکه با نام‌های دیگری مانند اینترنت ملی، اینترانت ملی ایران و شبکه ملی اینترنت نیز شناخته می‌شود. بر اساس تعریفی که در تبصره ۲ ماده ۴۶ قانون برنامه پنجم توسعه درباره شبکه مورد بحث آمده است و شورای عالی فضای مجازی نیز آن را تصویب کرده، شبکه ملی اطلاعات کشور، شبکه‌ای مبتنی بر قرارداد اینترنت (آیپی)، به همراه سوئیچ‌ها و مسیریاب‌ها و مراکز داده‌ای است. به صورتی که درخواست‌ های دسترسی داخلی و اخذ اطلاعاتی که در مراکز داده داخلی نگهداری می‌شوند، به هیچ‌وجه از طریق خارج کشور مسیریابی نشود و امکان ایجاد شبکه‌های اینترانت، خصوصی و امن داخلی در آن فراهم شود.

بر اساس آنچه در سند تبیین الزامات شبکه ملی اطلاعات آمده دسترسی افراد به محتوا و خدمات داخلی نباید منوط به اتصال به اینترنت باشد و این به وجود آوردن مزیت های رقابتی است که اینترنت ملی را متمایز می کند.

ایده اولیه شبکه ملی اطلاعات یا همان اینترنت ملی سال 84 داده شد اما هنوز تا این لحظه اگر چه در حوزه زیرساخت پیشرفت هایی اتفاق افتاده اما همچنان تا مرحله اجرا فاصله دارد. در آن زمان برآورد شده بود راه‌اندازی اینترنت ملی به سه‌ سال زمان و هزینه‌ای معادل یک میلیارد دلار نیاز دارد.

در حال حاضر صداوسیما تلاش می کند به مخاطب القا کند با وجود شبکه ملی اطلاعات هیچ مشکلی در دسترسی به شبکه های داخلی نیست. با این وجود مخاطبانی که در این چند روز به جای گوگل به جستجوگرهای ایرانی مراجعه کرده‌اند این طور فکر نمی کنند.

حجم عظیمی از کاربران این روزها به ناچار تلاش کرده اند تا از جستجوگرهای ایرانی استفاده کنند. جستجوگرهایی که توان خدمات رسانی به این تعداد کاربر را ندارند و قریب به اتفاق اوقات با ارور مواجه‌اند. در روزهایی که مردم نسبت به عدم دسترسی به گوگل و شبکه های اجتماعی و ... معترض هستند و به تخمین موسسه نت بلاک میزان خسارت ناشی از هر روز قطعی اینترنت در ایران مبلغ سرسام‌آور ۳۶۹,۵۷۰,۷۶۳ معادل ۳۶۹ میلیون دلار آمریکا بوده.

تبلیغات برای اینترنت ملی هیچ دستاوردی جز افزایش بیزاری مردم نسبت به پدیده ای به نام اینترنت ملی ندارد.